သိတတ္စအရြယ္.........
ဟုိး.........ခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ့
ဘယ္ေနရာ ဘာမွန္းမသိတဲ့...
လမင္းႀကီးရဲ့ အရိပ္ကုိ
လုိခ်င္တပ္မက္ခဲ့တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
အိပ္မက္ေတြလဲ မက္ဖူးပါရဲ့........
ဒီလမင္းႀကီးကုိ ေရဇလံုထဲမွာၾကည့္
ေရခြက္ေလးထဲမွာၾကည့္
ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္
ၾကည့္ကာစမွာေတာ့
လွေနတယ္လုိ႔ပဲ သိခဲ့တာ.....
ရက္ကေလးနဲနဲၾကာေတာ့
သူဟာပိန္ေျခာက္......
ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေပမဲ့
ေတြ႔ခြင့္ေတြလဲ ေနာက္က်
အိပ္စက္ခြင့္မရလုိ႔
စိတ္ပ်က္ခဲ့ရတယ္.....
ဒါ.....ငယ္ငယ္ကပါ။
အခုေတာ့ေလ
ေသေသခ်ာခ်ာေတြးမွ
ဟုတ္တာေပါ့........လုိ႔
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပည့္၀န္း
အလင္းေရာင္ေတြလဲထြန္းလင္းကာ
ေက်နပ္ျခင္းေတြေ၀မွ်
လျပည့္ညမွာေလ။
ေနာက္ေတာ့......
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆုတ္ယုတ္
အလင္းေရာင္ေတြရုပ္သိမ္းကာ
မျမင္ကြယ္ရာကုိ သူေရွာင္တိမ္းသြား
လမင္းရဲ့ သဘာ၀တရားပါပဲ။
တကယ္ေတာ့.......လမင္းေရ
သင့္ရဲ့ တည္ရွိမွဳေတြက
မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။
ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္သာ
အခါခါေျပာင္းလဲတယ္လုိ႔......
လမင္းကုိျငဴစူ.......
ရင္ေတြလဲပူလုိ႔ေပါ့။
ဒီလုိျဖစ္ရျခင္းေတြကုိ..
သူသိသိ မသိသိ
တစ္ေယာက္ထဲၾကည့္ေနရင္း
ခ်စ္တဲ့စိတ္ကေလးရွိခဲ့တယ္.....
တပ္မက္စိတ္ကေလး.........ေတာ့
ရွိခဲ့ပါတယ္....လမင္းရယ္။
No comments:
Post a Comment